Ποιος να σου βάνει νυφικό,
λουλούδινο στεφάνι
και να σε παίρνει αγκαλιά τις νύχτες για να
Γιάννη.
Πανσέληνο με αστραπές πότ΄
είδες στην ζωή σου,Ζήτησες όμως την φυγή και
ήταν προσταγή σου.
Δεν πίστεψες, δεν γνώρισες,
τι είχες στο πλευρό σου,γιατί πότε δεν ξύπνησες από
τον λήθαργο σου.Με πόνο έμαθες να ζεις κι
όλα να τα παίρνεις και τις ψυχές με γρατζουνιές και λόγια να τις γδέρνεις.
Τι κι αν σε πήρε η ξαστεριά,σε πήγε στο σχολείο
κι από το χέρι σ΄ έπιασε
και σ΄ άνοιξε βιβλίο κι έκανε χρόνια υπομονή εσύ
για να σπουδάσεις,
λέγοντας ψέματα συχνά και κυνηγούσες στα στερνά, τα όνειρα να φτάσεις .
Δεν φταίει κανείς, το ξέρεις
και το ξέρω, η σχέση δήθεν καρμική κι αυτό ήταν μοιραίο
και το καράβι βούλιαξες σε ύφαλο γενναίο. Οι σχέσεις δεν δουλεύονται με ψεύτικες ιδέες, που κρύβουν μέσα τους
θυμό κι ας φαίνονται ωραίες.
Σεβάστηκα τα θέλω σου και
έζησα μαζί σου,
Μα γρήγορα κατάλαβα τη κρύβεις
στην ψυχή σου. Όσοι με πίκραναν πολύ, ήταν οι σύμβουλοι σου.Με την κουλούρα νόμισες, πως
βρήκες το σκυλί σου.
Αλλού εσύ κι αλλού εγώ,
άλλος είναι ο θεός σου κι άλλον εγώ έχω
μέσα μου.Στην αυτοκριτική
μου,μιλάω στην ψυχή μου και βλέπω την πληγή μου.Ο χειρότερος εχθρός μου, ξέρω
πως είναι η μπέσα μου.
Σ αγάπησα πάρα πολύ, μ΄ έναν
δικό μου τρόπο,
μα δεν σε πίστεψα ποτέ γιατί
δεν είχες μπέσα
και δεν σ εκτίμησα ποτέ
γιατί ήσουν πάντοτε αδειανή,ντυμένη πάντα φαντεζί κι
έδειχνες πριγκηπέσα .
Την λαγουδέρα στο σκαρί,
ένας την κυβερνάει,
αυτό δεν άλλαξε ποτέ γιατί
ειν η θάλασσα σκληρή και πάντα τιμωράει όσους δεν
την σεβαστήκαν τους παίρνει μέσα της βαθιά, ποτέ δεν δύνη χάρη.
ποίημα του Γιάννη απ το λιμάνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου